"Życie to ślad, ja­ki po­zos­ta­wiamy w czyimś sercu."

prologue

      Życie nie jest łaskawe, Ji.

     Daje nam wybór, a jednocześnie nas ogranicza. Ty nie miałaś wyboru, więc gdzie pomiędzy tymi słowami jest miejsce na sprawiedliwość? Nikt nie śmie ustalać granic między tym co złe, a tym co dobre. Życie nas okłamuje, bo daje nam złudne wrażenie, że mamy nad nim kontrolę, że możemy się przeciwstawić efektom każdej naszej decyzji, że wszystko jest w zasięgu naszych ludzkich możliwości, naszych zmagań.

    Ja żałuję swoich wyborów, Ji. Żałuję wszystkiego, czego nie zrobiłem, kiedy tu byłaś. Żałuję, że wypuściłem Cię ze swoich rąk. Żałuję każdej chwili, w której Cię przy mnie nie było. Żałuję tego, jak bardzo się nad sobą użalam i żałuję, że siedzę teraz uczepiony tej pieprzonej słuchawki, chociaż doskonale wiem, iż nie odbierzesz. Już nie. Nigdy więcej.

   Dzwoniłem codziennie. Dlaczego? Bo jestem głupi. Naiwny. Uwięziony we własnym, chorym świecie. I choć racjonalnie patrzę na świat, wciąż wierzę. Wierzę, że odbierzesz. Że się zaśmiejesz i zaczniesz do mnie mówić wesołym, ciepłym, lekko zachrypniętym oraz kokieteryjnym głosem. Że wrócisz do mnie, choć stamtąd nie ma powrotu.

     Ja już tak nie mogę, Ji. Nie mogę tak żyć. Nie mogę myśleć. Nie mogę spać. Nie mogę jeść. Ledwo oddycham. Ledwo widzę. Ledwo słyszę. Odcinam się od świata. Chcę się od niego odciąć. Chcę zapomnieć. Chcę być sam. Całkiem sam. Bo tak jest łatwiej.

   To mój ostatni telefon, kochanie. Muszę odpuścić. Muszę odpocząć. Nie wiem jak, ale daleko - daleko od przyszłości. Od tego życia. Od tego świata. Od wszystkiego, co niegdyś kochałem.

     To był mój błąd i wciąż jest. Przepraszam, że pozwoliłem Ci odejść.

   Przepraszam, że Cię kocham. I będę kochał, niezależnie od tego, czy mnie odtrącisz. Niezależnie od całego świata.

    I choć chcę powiedzieć „żegnaj” - nie potrafię. Nie teraz. I nie tu. Nie Tobie.